Η Μαρία Πάτρα μιλά για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης και τους φετινούς στόχους του Αλίμου ΝΑΣ BETSSON, υπό τις οδηγίες του Νίκου Δεληγιάννη.
Η δικαίωση μετά από δεκαετίες σκληρής δουλειάς ήρθε, όμως στον αθλητισμό κάθε σταθμός μετά από μία επιτυχία είναι η αφετηρία για το κυνήγι νέων στόχων…
-Θέλω να ξεκινήσουμε από το παγκόσμιο και να σε ρωτήσω πηγαίνοντας στην Σιγκαπούρη, ονειρευόσασταν το χρυσό;
«Νομίζω κάθε φορά το ονειρευόμαστε, όποτε πάμε σε μια διοργάνωση, αλλά δεν είναι κάτι που περιμέναμε, είναι η αλήθεια. Γιατί η προετοιμασία δεν είχε πάει τόσο καλά. Είχαμε πάει και σε ένα τουρνουά στην Βουδαπέστη, λίγο πριν το παγκόσμιο, και δεν είχαμε πάει ούτε εκεί καλά».
-Στο ίδιο μήκος κύματος, πριν το παγκόσμιο, ήταν και οι δηλώσεις του Χάρη Παυλίδη, o οποίος έμοιαζε απαισιόδοξος λόγω των τραυματισμών που δεν είχαν επιτρέψει να βγει η προετοιμασία όπως ήθελε. Τελικά διαγράψατε μία απίστευτη πορεία…
«Ναι, έτσι ήταν, αλλά παιχνίδι με παιχνίδι γινόμασταν καλύτερες και στην προπόνηση ήμασταν καλύτερες όσο ήμασταν εκεί. Και νομίζω το κομβικό σημείο ήταν ο προημιτελικός με την Αυστραλία, που όταν κερδίσαμε αυτό το παιχνίδι, μετά νομίζω ήμασταν όλες σίγουρες ότι θα κατακτήσουμε το χρυσό».
-Άλλαξε δηλαδή τo mindset ή σκεφτόσασταν ότι έχετε πιο βατούς αντίπαλους;
«Όχι, δεν σκεφτόμασταν ότι είναι βατοί οι αντίπαλοι, γιατί είχαμε χάσει από την Ουγγαρία, την οποία αντιμετωπίσαμε στο πρώτο παιχνίδι. Είναι μία ομάδα βέβαια, που γενικώς ήταν στα μέτρα μας, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν η ομάδα που δεν είχε ηττηθεί από κανέναν μέχρι τον τελικό σε όλο το παγκόσμιο.
Εντάξει, ένας τελικός είναι και τελικός, δεν υπάρχουν φαβορί. Απλά στο παιχνίδι με την Αυστραλία επειδή δείξαμε ένα πολύ καλό πρόσωπο και παίξαμε πάρα πολύ καλά, όπως αρμόζει στην ομάδα, νομίζω πήραμε και πολλή ψυχολογία από αυτό και μετά και στα επόμενα δύο παιχνίδια ήμασταν ακόμα καλύτερες.
-Η εθνική ομάδα των γυναικών μετά την κατάκτηση του πρώτου χρυσού έκανε μια μεγάλη «κοιλιά», απέχοντας μάλιστα, 16 χρόνια απ΄τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ωστόσο επέστρεψε πανηγυρικά, ξανά στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.
«Πράγματι αυτό είναι εντυπωσιακό. Σε όσα παγκόσμια έχω λάβει μέρος, μέχρι το προτελευταίο στην Ντόχα που είχαμε βγει τέταρτες, σε όλα τα υπόλοιπα ήμασταν και εκτός πεντάδας ακόμη. Δεν τα πηγαίναμε καλά γενικά στα Παγκόσμια. Οπότε ναι, νομίζω ότι ήταν μια μεγάλη έκπληξη για όλους.
Δεν νομίζω ότι το περίμενε κανείς ότι μπορούμε να πάρουμε το χρυσό. Γιατί είναι και σχετικά καινούρια η ομάδα. Υπάρχουν πάρα πολλά κορίτσια που έχουν βασική θέση στην ομάδα αυτή τη στιγμή, τα οποία μέχρι πέρσι δεν ήταν βασικές, ενώ ήταν καινούριο και το προπονητικό τιμ.
Ήταν γενικά μια καινούρια αρχή και πήγε τέλεια. Κατακτήσαμε και το Παγκόσμιο Κύπελλο και το Πρωτάθλημα. Ήταν νομίζω μια ευχάριστη έκπληξη για όλους μας».
-Όταν ήρθε αυτό το χρυσό, κοίταξες πίσω στο πώς ξεκίνησες… και τι μεσολάβησε για να φτάσεις μέχρι εκεί. Έκανες μια ανασκόπηση στο μυαλό σου;
«Ναι, σίγουρα έκανα ανασκόπηση γιατί νιώθεις ότι δικαιώνεσαι μετά από όλες αυτές τις θυσίες που έχεις κάνει από παιδάκι».
-Ποια είναι η μεγαλύτερη;
«Είναι πάρα πολλές, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια».
-Είναι βόλτες με τους φίλους, ταξίδια… διακοπές;
«Είναι όλα αυτά, είναι φιλίες, είναι σχέσεις… Φθείρονται πάρα πολλά πράγματα από αυτό που κάνουμε εμείς ως αθλητές. Κυρίως με ανθρώπους που είναι εκτός του χώρου. Γιατί οι άνθρωποι που έχεις γύρω σου όσο και να αγαπάνε, δεν μπορούν να καταλάβουν στο 100% τι περνάμε εμείς στις πισίνες τόσα χρόνια.
Είναι οι θυσίες πάρα πολλές και όντως όταν ήρθε το χρυσό έγινε αυτή η ανασκόπηση γιατί έχουμε περάσει πάρα πολλά. Ειδικά παίκτριες που είμαστε πιο παλιές στην εθνική ομάδα και έχουμε φάει τα μούτρα μας τόσες φορές. Ήταν πραγματικά δικαίωση για εμάς μετά από τόσες προσπάθειες».
-Τη δικαίωση θεωρείς ότι είναι περισσότερο ηθική φαντάζομαι,
γιατί το οικονομικό δεν είναι και κάτι τρομερό, σε σχέση με τα λεφτά που έχετε επενδύσει από μικρά παιδιά…
«Στις επιτυχίες έρχονται κάποιες οικονομικές ενισχύσεις. Αλλά δεν είναι κάτι που σκεφτόμαστε. Δεν είναι κάποιο μεγάλο κίνητρο για εμάς, σε σχέση με αυτά που έχουν ποδοσφαιριστές και μπασκετμπολίστες. Αυτό που κάνουμε, δεν είναι κάτι από το οποίο μπορούμε να ζήσουμε. Οπότε ναι, είναι το ηθικό το κομμάτι».
-Εσύ προέρχεσαι από αθλητική οικογένεια.
«Ναι, σωστά. Ο πατέρας μου ήταν τρεις φορές Ολυμπιονίκης. Ο Ευάγγελος Πάτρας και οι αδερφές μου, έχω δύο. Έχω μια μεγαλύτερη την Ειρήνη και μια μικρότερη την Αλίκη. Παίζανε και αυτές πόλο μέχρι πριν μερικά χρόνια. Η μαμά μου καμία σχέση με τον αθλητισμό».
– Κάποιος έπρεπε να απέχει για να κρατάει τα μπόσικα στην οικογένεια.
«Ακριβώς»
-Ζηλέψατε βλέποντας τον μπαμπά ή αυτός σας έβαλε στο άθλημα;
«Όχι, αυτός μας έβαλε. Εμένα με είχε πάει όταν ήμουν αρκετά μικρή στον Εθνικό Πειραιώς. Δεν θυμάμαι καν πόσες προπονήσεις είχα κάνει. Δεν μου άρεσε και σταμάτησα. Και μετά από κάποια χρόνια, αφού έκανα και κολύμπι και μπάσκετ, το οποίο μου άρεσε πολύ, μου είπε να ξαναδοκιμάσω».
-Μετά από πόσα χρόνια;
«Δεν είμαι σίγουρη. Πρέπει να ήταν τρία χρόνια».
– Συγκρατήθηκε τρία χρόνια, δεν το πίεσε καθόλου δηλαδή...
«Όχι, μας είχαν γενικά αρκετά ελεύθερες στο τι θέλουμε να κάνουμε. Οπότε μου είπε να ξαναδοκιμάσω. Έτσι πήγα και κόλλησα αυτή τη φορά στον Πανιώνιο».
-Ήταν το κλίμα, η παρέα που βοήθησε στο να κολλήσεις τη δεύτερη φορά;
«Νομίζω ναι. Ήμουν και δέκα χρονών. Δηλαδή, σαν παιδάκι θέλεις για την παρέα πας ουσιαστικά στον αθλητισμό. Σε ενδιαφέρει να περάσεις καλά.
-Είσαι σε κάποια σχολή, σκέφτεσαι να αξιοποιήσεις αυτή τη διάκριση για να μπεις σε κάποια σχολή;
«Δεν είμαι σίγουρη. Είμαι σε κάποια σχολή, απλά δεν την παρακολουθώ πλέον. Δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Το έχω σκεφτεί».
-Τι ήθελες εσύ να ακολουθήσεις;
«Δεν έχω ιδέα. Είχα μπει στην αρχή στο Διεθνών Ευρωπαϊκών Σπουδών, αλλά δεν μπορούσα να το παρακολουθήσω. Μετά είχα μπει στα τουριστικά, στο ΠΑΠΕΙ. Αλλά ούτε αυτό μου αρέσει πλέον. Οπότε από εδώ και πέρα δεν έχω ιδέα. Γιατί το πόλο είναι η αγάπη μου. Και εμείς οι αθλητές όταν δεν είμαστε καλοί σε κάτι άλλο επιτόπου, επειδή είμαστε λίγο τελειομανείς γενικά… Οπότε δεν ξέρω».
-Οπότε το πιο πιθανό είναι να ασχοληθείς με την προπονητική;
«Ίσως. Θα δούμε. Δεν μπορώ να τα σκέφτομαι τώρα».
-Με ποια συμπαίκτρια σου από την ομάδα έχεις την πιο στενή σχέση; Με ποια κοιμόσασταν στο ίδιο δωμάτιο;
«Στο δωμάτιο ήμουν με την Αλεξία Τζούρκα.Ήταν η πρώτη της μεγάλη διοργάνωση αυτή».
Ο κόουτς Παυλίδης κανονίζει πώς θα κοιμάστε;
«Όχι. Εμείς κανονίζουμε τα δωμάτια. Για μένα όποτε πάμε σε αγώνες είναι όλες ευπρόσδεκτες να μείνουν μαζί μου. Δεν έχω θέμα με καμία. Νομίζω με όλες είμαι το ίδιο κοντά».
Δεν έχεις κάποια κολλητή δηλαδή;
«Όχι, όχι».
-Υπήρξε κάτι που σας είπε ο Παυλίδης πριν από κάποιον αγώνα και το οποίο λειτούργησε με τρόπο που σας έδωσε ώθηση; Ας πούμε, χάσαμε τον πρώτο αγώνα από την Ουγγαρία. Μετά από αυτό συζητήσατε κάτι για να αλλάξει λίγο η διάθεση σας;
«Νομίζω ότι μετά το παιχνίδι με την Ουγγαρία δεν ήταν και τόσο ευχάριστη συζήτηση που κάναμε».
-Έπεσαν γκάζια δηλαδή καταλαβαίνω;
«Ναι, ήμασταν τόσο απαισιόδοξοι που λέγαμε ότι πρέπει να συγκεντρωθούμε για τα υπόλοιπα παιχνίδια του ομίλου. Μην τυχόν χάσουμε μέχρι και αυτά που ήταν σχετικά βατές οι ομάδες για εμάς.
Αλλά το κομβικό σημείο, όσο αφορά κάτι που μας είπε ο κύριος Χάρης, ήταν μετά από ένα φιλικό που κάναμε με την Εθνική Αμερικής, που εκεί ήταν το πρώτο καλό παιχνίδι που κάναμε. Μετά από αυτό το φιλικό, την επόμενη μέρα καθίσαμε και συζητήσαμε και μας είπε ότι άμα παίξουμε έτσι και στα υπόλοιπα παιχνίδια που έρχονται δεν μπορεί να μας κερδίσει κανένας. Εκεί ήταν που πήραμε τα πάνω μας αρκετά, μετά από αυτό το φιλικό παιχνίδι».
-Πάμε και στον Άλιμο, νέα σεζόν και νέοι στόχοι, υψηλοί και πάλι, γιατί παρότι είναι νέα ομάδα κατάφερε να κάνει μια μεγάλη πορεία στην Ευρώπη και να βρεθεί και στις κορυφαίες θέσεις, στο Πρωτάθλημα πίσω από τον Ολυμπιακό και τη Βουλιαγμένη. Φέτος, ποιος είναι ο στόχος;
«Οι στόχοι μας είναι πάλι οι ίδιοι. Θέλουμε κάθε φορά που ξεκινάμε μια νέα σεζόν να κατακτάμε και το κύπελλο και το Πρωτάθλημα και μια πολύ καλή πορεία στην Ευρώπη. Η ομάδα είναι πολύ καινούρια, συγκριτικά με πέρσι. Και με νέο προπονητή, πάρα πολλές καινούριες παίκτριες, νέες και ταλαντούχες όλες. Έχει άλλη δυναμική η ομάδα, γιατί πέρσι ήμασταν μια ομάδα γεμάτη διεθνείς παίκτριες τοπ επιπέδου. Και τώρα οι περισσότερες αθλήτριες δεν έχουν συμμετοχή στην εθνική ομάδα, στη γυναικών τουλάχιστον.
Αλλά είναι παιδιά που έχουν πάρα πολλή όρεξη και θέλουν πάρα πολύ να δουλέψουν. Το ίδιο θέλει να κάνει και ο προπονητής μας, ο Νίκος Δεληγιάννης, που είναι ένας αρκετά πιεστικός προπονητής. Ξέρουμε ότι θα πρέπει να δουλέψουμε πάρα πολύ για να πετύχουμε αυτούς τους στόχους που έχουμε.
Είμαστε ρεαλιστές, ξέρουμε ότι δεν θα γίνει από την πρώτη μέρα, ότι πιθανόν να μην είμαστε ανταγωνιστικοί στην αρχή. Αλλά θέλουμε να δουλέψουμε ώστε όταν έρθει η ώρα -γιατί στο τέλος είναι τα σημαντικά τα παιχνίδια-, να έχουμε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε στα ίσια τη Βουλιαγμένη και τον Ολυμπιακό που είναι αυτή τη στιγμή οι κύριοι αντίπαλοι μας».
-Οι ευρωπαϊκοί στόχοι;
«Ευρώπη ξεκινάμε σε λιγότερο από ένα μήνα, αλλά είμαστε αισιόδοξοι. Θα έχουμε δύσκολο έργο γιατί παίζουμε στο Βερολίνο, αλλά πιστεύω ότι θα πάει πολύ καλά. Για αυτό είμαι πολύ αισιόδοξη. Και είναι και αρχή, θα είναι τα πρώτα μας παιχνίδια. Είναι δύσκολο ψυχολογικά και για τα κορίτσια, γιατί πολλές δεν έχουν συμμετάσχει ξανά. Οπότε, είναι μια μεγάλη πρόκληση. Αλλά πιστεύω θα τα πάμε καλά. Το κλίμα στην ομάδα είναι πάρα πολύ καλό».
-Ε αφού το κλίμα είναι καλό υπό την πίεση του Δεληγιάννη, νομίζω ότι όλα θα πάνε καλά και στη συνέχεια…
«Είναι πιεστικός, όσο είμαστε μέσα στο νερό, το οποίο είναι απόλυτα φυσιολογικό. Εκτός νερού το κλίμα είναι πολύ ευχάριστο. Είναι και νέα τα κορίτσια και ταιριάζουν νομίζω όλες μεταξύ τους. Εγώ ως μεγαλύτερη προσπαθώ να τις βοηθώ σε κάποια θέματα, και μέσα στο νερό, αλλά και εκτός, στο πώς να συμπεριφέρονται κλπ. Αισθάνομαι ότι όλα θα πάνε καλά!»
