Ο Γιώργος Μπλάνας, performance swimming coach της «χάλκινης» παγκόσμιας πρωταθλήτριας, εθνικής ομάδας πόλο των ανδρών, μιλά για τη συνεργασία του με τον Θοδωρή Βλάχο και αναλύει το όραμα του ως head coach κολύμβησης στον Άλιμο ΝΑΣ BETSSON και εν γένει για τον ελληνικό υγρό στίβο.
-Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Άλιμο ΝΑΣ BETSSON;
«Από μια πρόταση του προέδρου, Γιάννη Ζουμπουλίδη και του μάνατζερ, Δημήτρη Μπιτσάκου, οι οποίοι μου ζήτησαν να αναλάβω τη δημιουργία κολυμβητικού τμήματος.
Άρχισα μία προσπάθεια ουσιαστικά από το μηδέν, διότι παρότι είχαν ξεκινήσει ένα χρόνο πριν, δεν είχε γίνει οργανωμένη δουλειά. Οπότε το ’22 ανέλαβα με τη λογική να αναπτύξω το τμήμα της κολύμβησης ξεκινώντας από τη βάση, με παιδιά 5 έως 12 χρονών, τα οποία συνιστούν τα προαγωνιστικά τμήματα.
Με πολλή δουλειά, αφοσίωση και μεράκι φτάσαμε να έχουμε από μηδέν, γύρω στα 60 δελτία, με παιδιά σε όλα τα προαγωνιστικά τμήματα, ενώ δημιουργήσαμε ακόμα και τμήμα μάστερ. Επειδή είμαι ακόμα εν ενεργεία αθλητής μάστερ, άδραξα την ευκαιρία να οργανώσω και αυτό το τμήμα».
-Το ταξίδι της προπονητικής πώς ξεκίνησε;
«Ξεκινά από την αγάπη μου για το νερό. Ήμουν πρωταθλητής κολύμβησης και στην εθνική ομάδα μέχρι το 1998, και αργότερα έγινα αθλητής και προπονητής στον Ολυμπιακό.
Ήταν η καλή εποχή τη δεκαετία του 1990, που στην κολύμβηση είχαμε πολύ εξαιρετικούς προπονητές. Δάσκαλός μου ήταν o Ρώσος, Βλαδιμίρ Γιορντάσεφ, μαζί με τον Νίκο τον Γέμελο.
Εξάλλου, σπούδασα ΤΕΦΑΑ, με ειδικότητα κολύμβηση. Δεν είμαι κάποιος που μπήκε τυχαία στον χώρο. Ήταν συνειδητή επιλογή. Άρχισα να δουλεύω τα αναπτυξιακά, από το 1992 έως το 2002. Τότε επαγγελματικά έκανα μία παύση με την προπονητική και ασχολήθηκα με τις επιχειρήσεις, όμως αφότου σταμάτησα το κολύμπι έπαιζα πόλο από τα 28 μου ως τα 36 μου, δηλαδή δεν έχασα ποτέ την επαφή με την πισίνα. Ήρθε όμως μια στιγμή που συνειδητοποίησα ότι θέλω το μέλλον μου να είναι συνυφασμένο με το υγρό στοιχείο, ότι θέλω να μαθαίνω στα παιδιά τη φιλοσοφία της κολύμβησης, να τα μαθαίνω σωστότερη τεχνική και πώς θα κολυμπούν γρηγορότερα. Βεβαίως, η σκέψη αυτή δεν αφορούσε μόνο τα παιδιά που ασχολούνταν αποκλειστικά με την κολύμβηση, ήξερα ότι υπάρχει αυτό το κενό στην υδατοσφαίριση. Ξεκινώντας σιγά – σιγά από τον Άλιμο ανέλαβα τη φυσική κατάσταση της ομάδας.
Την πρώτη χρονιά λοιπόν, ανέλαβα να φτιάξω ένα πρόγραμμα να προετοιμάσω τη γυναικεία ομάδα, που αγωνίζονταν στην Α1 για έξι εβδομάδες. Έναν μικρό κύκλο προπόνησης, προκειμένου να είναι έτοιμες για τον τότε στόχο τους, που ήταν να μπούμε στα play-offs. Πήγε καλά αυτό, έμειναν ευχαριστημένοι και την επόμενη χρονιά μου έγινε πρόταση να αναλάβω το ανδρικό τμήμα.
Ανέλαβα βοηθός του τότε προπονητή στο ανδρικό που ξεκινούσε για πρώτη φορά. Τότε ήταν που με είδε ο Θοδωρής Βλάχος και έγινε η πρόταση ανάληψης της θέσης του swimming performance coach της εθνικής ομάδας των ανδρών. Δέχτηκα την πρόταση, εννοείται, και από το ΄24 το Μάρτιο έως και σήμερα είμαι και συνεργάτης του Θοδωρή Βλάχου στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Στο μεσοδιάστημα που είχα αναλάβει τους άνδρες, μου έγινε η πρόταση από τον Άλιμο, να αναλάβω και τις γυναίκες, με προπονητή τον Βέργο, όμως επειδή έφυγε, η συνεργασία δεν συνεχίστηκε με τον νέο προπονητή».
-Φέτος είχες αυξημένες υποχρεώσεις με την εθνική ομάδα…
«Φέτος, ήμουν στην προετοιμασία και για το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Ποντγκόριτσα, όπου κατακτήσαμε το ασημένιο μετάλλιο και σε αυτήν για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης, όπου ήμουν υπεύθυνος στο κομμάτι της κολύμβησης. Μαζί με τις υποχρεώσεις στην εθνική και το κολυμβητικό στους άνδρες, είχα την ευθύνη και όλου του τμήματος κολύμβησης στον Άλιμο. Φέτος, λοιπόν έχω αφοσιωθεί στο τμήμα κολύμβησης.
Άλλωστε, στο πόλο σε επίπεδο συλλόγων, δεν έχει καθιερωθεί στην Ελλάδα θέση swimming performance coach. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο η εθνική ομάδα έχει και εγώ είμαι ο πρώτος που το κάνει αυτό. Όταν λέω ότι έχω αυτή τη θέση, εννοώ ότι έχω φυσική παρουσία, δεν στέλνω το πρόγραμμα και απλά κάνουν την προπόνηση οι άντρες.
Είμαι εκεί και διορθώνω ακόμα πράγματα προκειμένου να τελειοποιηθεί η τεχνική, γιατί πάντα υπάρχει περιθώριο ακόμα και όταν μιλάμε για Παγκόσμιους Πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες. Η λεπτομέρεια είναι αυτή που κάνει τη διαφορά, ώστε να δαπανάται από τον αθλητή η λιγότερη ενέργεια και να φτάνουν στην επίθεση ή στην άμυνα με περισσότερες δυνάμεις.
Αυτό είναι το μυστικό για να φτάσουμε το πόλο σε υψηλότερο ακόμα επίπεδο. Αυτό που κάναμε με τον Θοδωρή Βλάχο ήταν πρωτοποριακό για την Ελλάδα και στόχος μου είναι να μην μείνει στην εθνική ομάδα. Να συνειδητοποιήσουν όλοι οι σύλλογοι τη βαρύτητα που πρέπει να δοθεί στη βελτίωση της κολυμβητικής τεχνικής και της φυσικής κατάστασης.
Στόχος μου είναι του χρόνου να αναλάβω αυτό το κομμάτι σε μία ομάδα και γιατί όχι και στον Άλιμο. Θέλω να μάθω τους πολίστες να κολυμπάνε, πιο σωστά, πιο τεχνικά, πιο γρήγορα, χωρίς να μπαίνω στο κομμάτι της τεχνικής. Θέλω να έχω εξειδίκευση σε αυτό που είμαι καλός. Στο εξωτερικό, ομάδες όπως η Φερεντσβάρος, Νόβι Μπέογκραντ, η Προ Ρέκο κ.ο.κ. δουλεύουν πάνω σε αυτό το κομμάτι.
Αυτό φυσικά θα έπρεπε να εφαρμόζεται από τις μικρές κατηγορίες. Δηλαδή στους μίνι παίδες φερ’ ειπείν, θα έπρεπε από τις δύο ώρες προπόνησης τα παιδιά να δουλεύουν κολύμπι αποκλειστικά, τουλάχιστον τη μισή ώρα. Και μετά να ακολουθούν ασκήσεις με μπάλα και ασκήσεις τακτικής από τον προπονητή.
Και επειδή βρίσκομαι σε μια ομάδα που ασχολείται επαγγελματικά με το πόλο, γιατί το κολύμπι ξεκίνησε πολύ αργότερα, ο στόχος μου ως προπονητής και υπεύθυνος των ακαδημιών είναι όταν στα 10, 11, 12 τα παιδιά αποφασίζουν ότι δεν θέλουν να συνεχίσουν στο κολύμπι, γιατί είναι ίσως πιο δυναμικοί σαν χαρακτήρες, γιατί βαριούνται να μετρούν πλακάκια, να μπορούν να μεταπηδήσουν στο πόλο και να έχουν αυτήν την επιλογή και το αντίστροφο».
-Όλη σου η ζωή είναι γύρω από το υγρό στοιχείο και παραμένεις ενεργός αθλητής, είναι και αυτό ένα μάθημα προς τους αθλητές σου;
«Ναι, τα παιδιά παίρνουν παραδείγματα από αυτό που βλέπουν, όχι από αυτό που τους λες. Συγκρίνουμε χρόνους μας και έχει ξεχωριστή αξία, γιατί δίνει άλλη διάσταση στη σχέση μας. Είμαι χαρούμενος που βλέπω πλέον τους καρπούς της δουλειά μου. Παρότι ο Άλιμος είναι νεοσύστατο σωματείο έχουμε καταφέρει να πάρουμε τα τελευταία τρία χρόνια πάνω από 30 μετάλλια σε Πανελλήνια Πρωταθλήματα Μάστερς και Open Water και τα παιδάκια μου, τα μικρά, τα προαγωνιστικά μπαίνουν σε 8άδες, 16άδες. Αρχίζουν δηλαδή να αναπτύσσονται ως αθλητές, να γίνονται καλύτεροι.
Δουλεύουμε δίνοντας βάση στην τεχνική, στην τακτική, τον τρόπο που αναπτύσσεται σωστά ο αθλητής, δεν βιαζόμαστε να τους κάνουμε πρωταθλητές, πρώτα θα γίνουν αθλητές καλοί, να έχουν φιλοσοφία, να είναι καλοί μαθητές, μετά θα γίνουν και πολύ καλοί αθλητές και στο τέλος πρωταθλητές. Έτσι βγαίνουν οι πρωταθλητές, όχι το ανάποδο.
Ξεκινάμε πρώτα από αυτό, να έχουμε σωστή βάση και στο τέλος θα φτάσουμε τον στόχο, γιατί τότε και το μυαλό θα είναι έτοιμο να δεχτεί αυτά που πρέπει, ώστε να κάνει το level up και να εξελιχθεί ο αθλητής. Τότε το μυαλό θα είναι ώριμο.
Φυσικά, παίζουν ρόλο και οι συνθήκες. Μια ομάδα, όπως ο Άλιμος που έχει δικό του χώρο, έχει τη δυνατότητα να φτιάξει αθλητές.
Τακτική παίζουν όλοι. Το σύστημα το μαθαίνεις. Το θέμα είναι πόσο έχεις δουλέψει ώστε να παίξεις γρήγορα το σύστημα, πόσο γρήγορα θα παίρνεις τις αποφάσεις. Και για να μπορέσεις να πάρεις γρήγορες αποφάσεις θα πρέπει να είσαι σε πολύ καλή φυσική κατάσταση, γιατί όταν είσαι ξεκούραστος και ενεργειακά έχεις αποθέματα, μπορείς να διαχειριστείς τις δυνάμεις σου και άρα να είσαι πιο καλός απ’ τους αντιπάλους σου».
-Συνήθως κολύμπι και πόλο είναι στα «μαχαίρια», εσύ πώς κατάφερες και τα πάντρεψες;
«Εγώ κάνω μια πρόταση. Να σταματήσει αυτή η διαμάχη, να ενωθούμε οι προπονητές κολύμβησης και του πόλο και να το δούμε τελείως αναπτυξιακά. Για τη χώρα μας. Να γίνουμε καλύτεροι και θα γίνουμε αν συνεργαστούν αυτές οι δύο πολύ δυνατές προπονητικές δυνάμεις.
Παράδειγμα, ένα παιδάκι που ξεκινάει 7 χρονών και πάει κατευθείαν στο πόλο και φτάνει σε ύψος κοντά τα 2 μέτρα. Μπορεί στα 11, 12 αν το κατηύθυνε ένας προπονητής σωστά προς το κολύμπι, να είχε περισσότερες ευκαιρίες διάκρισης.
Αντίθετα, αν έχεις ένα παιδί στο κολύμπι που το βλέπεις ότι κόβει το μυαλό του, αφομοιώνει αμέσως τις παρατηρήσεις του προπονητή, κατά τη διάρκεια της προπόνησης έχει αρχηγικές τάσεις και έχει αρχηγικό πνεύμα, ε αυτό το παιδί κάνει για πόλο.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, το να ξεκινά ένα παιδί από τη κολύμβηση και να υπάρχει διαχωρισμός κάποια στιγμή ωφελεί και τα δυο αθλήματα. Ας ξυπνήσουμε, ας συνεργαστούμε και ας γίνουμε μία γροθιά.
Θεωρώ ότι ένας καλός πολίστας πρέπει να έχει ξεκινήσει αποκλειστικά με κολύμβηση για 3 χρόνια τουλάχιστον. Το ιδανικό είναι τα παιδιά να έχουν μία πρώτη επαφή με το νερό 3-4 χρόνων στο baby swimming και στα 5 να ξεκινούν κολύμβηση. Στον Άλιμο παίρνουμε τα παιδιά από πέντε ετών.
Ξεκινάμε λοιπόν τότε, να μάθουν τα παιδιά να αναπνέουν μέσα και έξω από το νερό, κάποιες ασκήσεις κολυμβητικές, ουσιαστικά μαθαίνουν να μην φοβούνται και σιγά σιγά όσο περνάει ο χρόνος αρχίζουν και μπαίνουν και μικρά κομμάτια τεχνικής και τα βασικά στυλ, δηλαδή ελεύθερο – ύπτιο.
Σε αυτές τις ηλικίες μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα».
-Πόσο σημαντικό είναι το γεγονός ότι τα παιδιά μαθαίνουν να είναι ασφαλή μέσα στο νερό ακόμη και αν δεν καταφέρουν ποτέ να γίνουν πρωταθλητές;
«Η λογική του safe water είναι πολύ μεγάλη υπόθεση και πρέπει όλοι μαζί να βοηθήσουμε τα παιδιά να κατακτήσουν αυτή τη δεξιότητα και αυτή τη φιλοσοφία, ώστε να κολυμπάνε με ασφάλεια και στην πισίνα και στη θάλασσα και παντού. Βλέπουμε πόσους πνιγμούς έχουμε κάθε χρόνο. Είναι απαράδεκτο να συμβαίνει αυτό στη χώρα μας, γι’ αυτό προτρέπω τους γονείς να φέρουν τα παιδιά τους στον Άλιμο».
